De ochtendlucht is fris en helder. Mijn adem maakt kleine wolkjes terwijl ik langs bevroren gras fiets. Mijn oog valt op een smalle, uitgesleten strook in het groen. Geen officiële route, wel een paadje dat ontstaat door herhaling. Keer op keer kiezen mensen deze kortere weg. En zo wordt het gras week en de aarde zichtbaar.

Al fietsend mijmer ik verder. Ooit was hier niets dan ongerept groen, totdat iemand de eerste stap nam. En daarna nog iemand. Totdat het een vanzelfsprekende route werd. Een olifantenpaadje.

Ook in ons hoofd vormen zich paadjes. Denk een gedachte vaak genoeg, en je brein kiest die weg als vanzelf. Het begint onschuldig – een moment van twijfel, een kleine zorg. Hoe vaker je de gedachte herhaalt, hoe dieper het spoor wordt. Tot het geen losse gedachte meer is, maar een overtuiging.

‘Ik ben niet goed genoeg.’
‘Dit lukt me toch niet.’
‘Het gaat vast fout.’

Voor je het weet, is dit de route die je brein automatisch volgt. Niet omdat het de enige weg is, maar omdat het een bekende weg is.

Een nieuw pad kiezen

Het olifantenpaadje in het gras kan dichtgroeien als het niet meer gebruikt wordt. Zo kun je in je hoofd bewust een nieuw pad aanleggen. Door te kiezen welke gedachten je aandacht geeft. Door steeds opnieuw een ander spoor te volgen.

‘Ik mag het op mijn eigen manier doen.’
‘Ik hoef het niet perfect te kunnen.’
‘Ik sta open voor mogelijkheden.’

In het begin voelt het misschien onnatuurlijk. Net als door hoog gras lopen waar nog geen pad is. Hoe vaker je de nieuwe route kiest, hoe makkelijker het wordt.

Welk olifantenpaadje in jouw hoofd mag langzaam dichtgroeien? En welk nieuw pad wil je bewandelen?

Hulp nodig bij het aanleggen van nieuwe paden?

Soms is het lastig om oude denkpatronen te doorbreken en een nieuw pad te kiezen. Ik ondersteun je daar graag bij – met adem, beweging en aandacht. Zodat jouw nieuwe route steeds natuurlijker voelt.

Nieuwsgierig? Stuur me een berichtje via info@puuryoga.nl

Fotografie: Marjon Zijlstra